دوستان سلام

روز بیست و پنجم اردیبهشت ماه به اصطلاح روز بزرگداشت شاعریست که در تمام دوران غریب ماند چه اندوره که محمود غزنوی به علت حسادت دشمنان و رای انان به کافر بودن فردوسی رابه باز خواست کشاند چه ان زمانی که پی به این اثر شگرف برد و با حماقتی مثال زدنی به اصطلاح برای پاداش این گنجینه که ارزش ان به اندازه سلطنت محمود بود ده هزار سکه نقره به او پاداش دادو چه حال که ما به نام این شاعر میبالیم اما اکثر ایرانیان امروزه نام او را فقط به میدانی میشناسند و حتی بیتی از این شاه کار  را از بر نیستند.

در بزرگی فردوسی همان بس که اگر شاهنامه نبود معلوم نبود ایرانیان حال به چه زبانی سخن میگفتند اما دریغ که حتی انقدر به خودمان زحمت نمیدهیم که با برگذاری یادواره ای هر چند کوچک نام این فخر ایرانی را زنده بداریم و هر یک به بهانه ای از این مسولیت شانه خالی میکنیم.که کودکان ما امروزه تمام استوره های دروغین غربی را میشناسند اما با نهایت تاسف نمیدانند حکیم ابولقاسم فردوسی که بودو چه کرد و با اصطلاحاتی دردناک زبان شیرین فارسی به حد نهایت تنزل داده اند.و چه بسیار شاعرانی که از او هم غریب ترند.